نبودت

رو پشت بوم سرد

زیر آسمون سرخ رنگ

یه لنگه کفش پاشنه بلند

شده زیر سیگاری من

اما برف بدرقه ام میکنه

با یه لنگه کفش زنونه

منتظر بارون بودم امشب

مثل تو نیومد و کوره

آخر منو میسوزونه

این انتظار بی سر و ته

نیستی بگو نیستم

که چاقوی انتظار کنده

بدون لبخند و رندی

بریدم و بریدی

مثل یه سایه غریبه

سکوتم و سکوتی

و نشانه های از حقیقت

در دروغ من و او بود

ما دو دنیای متفاوت

ما پازل اشتباه بودیم

او سبز و بهاری

من خشک و برف دیده

دوستانه شروع و پایان

بدون اندوه و مستی

گفتار و کردار ما

زمینه ساز خیر و شر

یا لبخند و اتفاق خوش

یا بغض و خون باریدن

منی که توو کل زندگیم

فقط خوردم و شستم

یه شب خواستم و توانستم

یه کیک خوب بپزم

سریع با جنون لذت زنگ زدم

تا یار دعوت کنم

خواستم پز بدم که بلدم

خواستم تا بگم دوست دارم

اما فراموش کردم

شمع تولد بخرم

مثل دیوانه ها ترسیدم

و روی کیک سیگار کاشتم

فروغ من فروغ میخواند

روی مبل زخمی

دل من میگرید

مثل کودکی غمگین

شعر و صدا مرا میبرد

به روزگار کودکی

یادش بخیر سرم گرم بود

با تیله های رنگی

فروغ من فروغ میخواند

من از خودم میپرسم

فروغ و فروغ و فکر من کجا

کودکی و دوری و نزدیکی کجا

دستم زیر سر

خیره شدم به سقف

فکر میکنم و فکر

اشتباه کجا بود اشتباه

به جوابی نمیرسم

من کاملا سوالم

این دست من نیست

من خدای بی جوابم

بدون موج و گردابم

من آب پشت سد تکرارم

دیروز و امروز و فردا

من همینم همینم همین

چهل ساله که هر سال میمیریم

چهل ساله که هر سال میباریم

هشتادو هشت،پلاسکو،سانچی،هواپیما...

چهل ساله که با تنوع میمیریم

مشگل ما ؟ یا شما ؟ یا خدا ؟...

چهل ساله که بی جواب میمیریم

کلیه فروختیم و آشغال خوردیم

چهل ساله که با جنون فقر میمیریم

من ماندم و واژه های خیس

پشت به سرابی بدون تردید

کاش زود تر تمام میشد

بازی گریز و تعقیب

من ماندم و زانو های خونین

رو به پلی زخمی

که رفتن یعنی مرگ و

و ماندن یعنی هیچ

من ماندم و کوه های بغض

زیر آسمانی ابری

که سهم من نیست ببینم

خورشید و اندک بارانی

ما ساده یم ساده

نه رستوران نه کافه

با یه لیوان چای

وسط پل هوایی

او حرف میزند

من شعر

بعد خنده و خنده

با لاک و شعر کهنه

او میرود از یک سو

من میروم از یک سو

او چشم خیس و من خیس

عشق هست و نیست پولی

بهمن که میرسه

پاکت های سیگار پدر

بی صدا و با صدا

مچاله و پیر میشه

بهمن که میرسه

انگار یه کلاغ پیر

با سکوتی سمج

در خانه پر میزنه

بهمن که میرسه

بهمن بغض پدر

بی صدا و سریع

روی سرم میشینه

سایه های ما دو تا

دست هم گرفتن و

رقصیدن و رقصیدن

اما تو ندیدی و ندیدی

خط به خط

به خاطر عشق

نوشتم و مردم

اما تو سکوتی و سکوتی

دندان به دندان

با کابوس و جنون

باریدم و لرزیدم

اما تو رفتی و رفتی

توو کوچه کثیف فقر

یه پسر همسن من

با لبی سرخ از خون

تکیه داده به دیوار سرد

رو به روش یه دختر ناز

با لبی سرخ از رژ

زانو زده مثل همدرد

مانده بین ماندن و رفتن

دختر به فکر پایانی

پسر به فکر رهایی

من با جنون غریبی

منتظر سرخ ترین بوسه جهانی